Intranquila, axitada, crónica!
sumid(¿s?)a:
1) no irreal da constancia etérea
que ostentan os xogos de palabras da estupidez.
2) na metáfora dunha sobredose
a dose múltiple con baixa absorción cerebral.
3) en primeira e con pálpito revolucionado
polos ríos das túas venas contraídas nas dúbidas.
oteando os cantos xeados, escuros
da luz dos teus ollos
e dos meus dados a volta
na viaxe discrásica das mans
que non son máis que cancións,
area fina que brota, como esquemas
dos recunchos menos inyectabéis.
" (...)cuando las estrellas se apaguen"
grises de nadas,
Ah, si hubiera triunfado la homeopatía!
ResponderEliminar(y la mirada sobre la duda)
...